Srebro jest najlepszym przyjacielem Olchemików – mówię serio. Czemu? Srebro strąca się ze WSZYSTKIM . No dobra, prawie wszystkim – wyjątkami są fluorek , nadchloran, azotan (V) , manganian (VII) , a w „olimpijskich stężeniach” (czyli raczej małych) również bromian (V), azotan (III) , siarczan (VI) , winian i octan . Przy czym: olimpiada raczej nie daje na laboratoriach chloranów i bromianów, fluorki i winiany też nie zdarzają się zbyt często. Manganiany (VII) są z kolei bardzo łatwe do zauważenia, jako że są różowo-fioletowe. Kolejną własnością, która czyni srebro Olchemowym rajem jest to, że posiada wiele dość charakterystycznych strąceń , które ciężko pomylić z czymkolwiek innym. Większość soli srebra jest białych , raczej w konsystencji „proszku”, „serowatych” lub „chmurek” niż „żeli”. Wytrącają się raczej natychmiast po dodaniu odczynnika. Sole srebra, które nie są białe możemy podzielić na dwie podgrupy – charakterystyczne i niecharakterystyczne (kolor pochodzący od anionu). Tak
5 wskazówek jak ratować się na etapie laboratoryjnym Dzisiaj post trochę bardziej na wesoło, aczkolwiek nadal dość przydatne. Będzie o „zakazanych technikach laboratoryjnych”, czyli sposobach rozpoznawania substancji, o których się głośno nie mówi a także trochę wskazówek, na co można szczególnie zwrócić uwagę i co może być dezorientujące na etapie laboratoryjnym. No to zaczynajmy. 1. Rękawiczki są dla słabych. Pod tym nieco ironicznym tytułem kryje się ważny protip, który może znacznie przyspieszyć proces analiz krzyżowych. Mianowicie – w przypadku, w którym jako jedna z wykrywanych substancji to wodorotlenek, warto wylać odrobinę z każdej substancji na rękę . Nawet w małych stężeniach wodorotlenek wtedy zmydla się i robi śliski , co pozwala na jego wykrycie w dwie minuty i jest potem bardzo pomocne w dalszej części analiz. 2. Kolorki! To może wydawać się dość oczywiste, ale na części laboratoryjnej zawsze warto spojrzeć na kolory substancji , które otrzymujemy i ich ogólny wygląd.